چقدر با "پ" و "س" و "ز" و با کلی دوستان و اطرافیانم بحث کرده‌ام و همچنان بحث می‌کنم که حتی به شوخی هم حرف بد نزنید. حرف‌های سخیف نزنید. کلمات مقدس‌اند. درست نیست با دهانی که نام خدا برده می‌شود، حرف بد که هیچ حتی حرف سخیف زد و حتی لغو !!
حتی مثلا همین حرف‌هایی که مدتی مد می‌شوند و بعد از یاد می‌روند و تو فکر می‌کنی آن مدت برای شوخی و خنده گفته‌ای و تکرارش کرده‌ای ولی بعد می‌بینی که چه تاثیراتی بر تو گذاشته...
حالا کفِ حرف بد یعنی دشنام!
در نهج البلاغه می‌خوانیم که امام علی(ع) به جمعی از یارانش که پیروان معاویه را در ایام جنگ صفین دشنام می‌دادند می فرماید: انی اکره لکم ان تکونوا سبابین و لکنکم لو وصفتم اعمالهم و ذکرتم حالهم کان اصوب فی القول و ابلغ فی العذر. من خوش ندارم که شما فحاش باشید، اگر شما به جای دشنام، اعمال آنها را برشمرید و حالات آنها را متذکر شوید (و روی اعمالشان تجزیه و تحلیل نمائید) به حق و راستی نزدیکتر است و برای اتمام حجت بهتر. (تفسیر نمونه396.5.)
اصلا به قسمت‌های دیگر حدیث و شرایط یاران امام و اینکه حق با آنها بوده یا نبوده و چه و چه کاری ندارم.
فقط یک نکته در این نقل قول مرا وامی‌دارد که تا آخر عمرسعی‌ام براین باشد که حرف بد نزنم و آن این است که امام فرموده‌اند : "من خوش ندارم"
و من خوش ندارم کاری کنم که امامم محزون شود..
تیزی ابرویت ای ماه سرِ جنگ دارد
تو فقط اخم نکن نوکرتان تسلیم است!
+ زینبم! تمام دین محبت است.بدون محبت هم مگر می‌شود...؟
ممنون